Gjaldþrotastefna Leiklistarráðs

Stefna Leiklistarráðs undanfarin ár hefur verið að styrkir til frjálsra leikhópa standi undir um 50% af kostnaði. Áður en þessi stefna var tekin upp vildi það brenna við að takmörkuðu fjármagni var dreift á of marga aðila með þeim hæpna árangri að enginn fékk nægilega mikið.

Dæmi voru um að leikhópar hreinlega skiluðu styrkjum sínum til baka. Því miður voru einnig mörg dæmi um að sviðslistarfólk gerði það ekki en lagði af stað í langferð með nesti til eins dags.

Nú virðist nýskipað Leiklistarráð hafa tekið upp þessa gömlu gjaldþrotastefnu. Ráðið dreifir nú styrkjum sínum á 13 aðila í stað 8 á síðasta ári og eðli máls samkvæmt eru styrkirnir mun lægri á hvern aðila.

Sérstaka athygli vekur að leikhús sem undanfarin ár hafa náð að skapa sér nafn og sess í hugum leikhúsgesta fá ekki nauðsynlegan styrk til að halda áfram starfsemi. Má þar nefna Vesturport, Möguleikhúsið, Stoppleikhópinn, Draumasmiðjuna og Kómedíuleikhúsið. Öll hafa þessi leikhús staðið fyrir gríðarlega verðmætu starfi undanfarin ár, hvert á sínu sviði.

Möguleikhúsið boðar lokun og engan skildi undra þótt hin leikhúsin gerðu slíkt hið sama. Þetta verður ekki tímabundin lokun heldur varanleg því eins og fólk getur ímyndað sér er ekki hægt að loka sjoppunni í eitt ár og mæta svo bara aftur þegar og ef Leiklistarráði dettur í hug að veita stuðningi sínum til hópsins.

Þessi uppvakna stefna Leiklistarráðs er því gjaldþrotastefna í mörgum skilningi. Í fyrsta lagi stóreykur hún líkur á fjárhagslegum hremmingum þeirra sem fá styrk hjá ráðinu og í öðru lagi boðar hún endalok merkilegrar og mikilvægrar leiklistarstarfsemi s.s. þeirra hópa sem hér hafa verið taldir upp. Starfsemi sem tekur langan tíma að byggja upp að nýju.

Ég þekki vel hve erfitt það getur verið að úthluta takmörkuðu fjármagni til stuðnings mörgum góðum verkefnum. Leiklistarráð er því ekki öfundsvert af verkefni sínu og skiljanlegt að það vilji láta sem flest verkefni njóta peninganna. Dæmið gengur hins vegar ekki upp. Ráðið verður að átta sig á því að það er betra að láta færri hafa nóg til að komast alla leið en að láta marga hafa peninga til að komast hálfa leið.

Athugasemdir

[Dofri Hermannsson, 5.2.2008 kl. 13:28]

Elsku Dharma. Meira að segja Sigurður Kári er hættur að fara með þessa vandræðalega naívu Hannesaræskutuggu. Sjáðu að þér.

[Kjartan Pétur Sigurðsson, 5.2.2008 kl. 15:21]

Hvað andskotans væl er þetta í honum/henni Dharma sem kemur reglulega í skjóli nafnleyndar fram hér á blogginu og kasta sprengjum í allar áttir.

Vegna nafnleyndar Dharma, Þá kæmi mér ekki á óvart ef þú værir á FULLUM launum hjá einhverjum markaðs- eða pólitískum afli og hreinlega send/ur út á örkina til að láta svona eins og þú lætur.

Að sjálfsögðu er það öllum holt og hreinlega bráðnauðsynlegt að leggja stund á list og aðra hugarleikfimi í einhverju formi. Lífið snýst nú ekki bara um peninga, hagvöxt og skatta.

Ég átti þess kost fyrir stuttu að ferðast um Grikkland og skoða þar 2-3000 ára gamlar byggingar sem forngrikkir byggðu upp á sínum tíma.

Það var hreint ótrúlegt að sjá hvað þetta þjóðfélag var framalega og hafði fengið áorkað til að fegra umhverfi sitt. Greinilegt var að handverk og listsköpun var háþróað þrátt fyrir frumstæð tæki og tól þess tíma.

Það var sama hvort handverkið var lítið eða stór bygging. Á öllum stöðum mátti sjá að vandað var vel til verka. Enda standa margar af þessum byggingum enn uppi. Þarna var greinilega EKKI skammtíma-gróðar-sparnaðar-sjónarmiðið sem réði eingöngu ríkjum.

Út um allt mátti finna stór leikhús og aðra samkomustaði og greinilega ekkert til sparað.

Ekki skal undra að menning Forngrikka beri oft á góma í dag, enda var það stefna hjá valdhöfum þess tíma að leggja stund á listir, íþróttir og aðra menningarstarfsemi.

Það gerist stundum að sum þjóðfélög ná einhverju sem kalla mætti hátindi í menningarlegu samhengi og má það oft þakka framsýnum valdhöfum þess tíma sem hafa þá fengið að njóta sín án þess að eiga á hættu að fá hnífsstungu í bakið.

Ef mig minnir rétt, þá var það ekki fyrr en Rómverjar komu að það fór að halla undan fæti hjá Grikkjum.

Það á að veita vel og styðja við bakið á þeim sem sýna þessum málaflokki áhuga þó ekki væri nema til að vinnulúnir Íslendingar nái að lyfta sér aðeins upp á milli verka.

[Kjartan Pétur Sigurðsson, 5.2.2008 kl. 20:51]

Ég er að spá í að verða við ósk þinni, ársmiði á leik með Val getur varla kostað svo mikið.

Því skora ég á þig að gefðu mér upp upphæð, nafn, kennitölu ásamt bankanúmer svo að ég geti lagt inn á reikninginn hjá þér.

Ef ég yrði einhvertíma svo frægur að verða kosin á þing, þá fengir þú líklega að borga fyrir fullt af persónulegum kostnaði og áhugamálum sem að ég hefði. Þú þarft nú ekki nema að horfa á slóðina eftir þá pólitíkusa sem hafa verið við völd og þá erum við ekki að tala um einhverja smáaura eins og á leik hjá Val :)

Árni Johnsen er gott dæmi um það hvernig á að nota annarra manna fé sem honum var treyst fyrir. Enda alltaf auðveldara að eyða því sem aðrir afla en að vinna fyrir því sjálfur.