Á hátíð hækkandi sólar

Á þessari fornu upprisuhátíð sólarinnar er við hæfi að deila með bloggvinum ljóðinu Kyssti mig sól eftir Guðmund Böðvarsson. Ljóðið semur Guðmundur þegar ástir hafa tekist með honum og Ingibjörgu Sigurðardóttur í Hvammi í Hvítársíðu sem svo varð eiginkona hans.

Hann var þá 25 ára en hún 18 ára og ef marka má ljóðið hefur honum þótt útlitið svart og hann ekki hafa nógu bjarta framtíð að bjóða stúlkunni sem hann unni. Slíkar áhyggjur eru víst ekki nýjar af nálinni. Boðskapurinn er þó sá að vonin, ástin og kossar sólarinnar geta flestu breytt til betri vegar. Nokkuð sem alltaf er gott að hafa í huga, kannski ekki síst nú.

Kyssti mig sól

Kyssti mig sól og sagði:
Sérðu ekki hvað ég skín?
Gleymdu nú vetrargaddinum sára,
gleymdu honum, ástin mín.
Nú er ég átján ára.

Þá dunaði haustsins harpa
í hug mínum þungan slátt.
Því spurði ég: Geturðu gleymt þessum rómi
sem glymur hér dag og nátt
og býr yfir dauðadómi?

Því blaðmjúkra birkiskóga
bíður lauffall og sorg,
og vorhuga þíns bíða vökunætur
í vetrarins hljóðu borg
við gluggana frosna þú grætur:

Þá hló hún inn í mitt hjarta
hár mitt strauk hún og kvað:
Horfðu í augu mín, ef þú getur,
ástin mín, gerðu það -
og segðu svo: Það er vetur.

Þá sviku mig rökin og síðan
syngur í huga mér
hinn hjúfrandi blær og hin hrynjandi bára,
hvar, ó, hvar sem ég fer:
Nú er ég átján ára.

Gleðileg jól, kæru bloggvinir, og óskir um marga sólarkossa á nýju ári.

Athugasemdir

[Árni Gunnarsson, 25.12.2008 kl. 14:12]

Þakka þér fyrir að sýna okkur þetta hugljúfa ástarljóð meistarans.

Guðmundur Böðvarsson var röddin sem Ísland notaði til að tala við sín heimsku börn. En okkur gleymdist flestum að hlusta og svo yfirgnæfði skarkali græðginnar þessa rödd.

Gleðileg jól!

[Úrsúla Jünemann, 26.12.2008 kl. 14:38]

Takk fyrir þetta fallega ljóð.