Net þjóðgarða og verndaðra svæða

Um 90% allra sem hingað koma segja að fögur óspillt náttúra sé aðalaðdráttaraflið. Lítil en lifandi menningarborg er líka ofarlega á blaði.

Þegar er verið að bera saman atvinnugreinar er yfirleitt látið nægja að bera saman útflutningstekjur. Það er mjög villandi. Hugsið ykkur ef árangur fyrirtækja væri bara mæld í heildartekjum og ekkert talað um útgjöld? Það gæfi ekki rétta mynd.

Hugtakið vinnsluvirði lýsir betur þýðingu hverrar atvinnugreinar fyrir þjóðarbúskapinn. Vinnsluvirði er það sem verður eftir í landinu þegar er búið að draga frá öll aðföng. Hlutur ferðaþjónustunnar í heildarvinnsluvirði þjóðarframleiðslunnar var 4,6% á sama tíma og vinnsluvirði stóriðjunnar var 2%.

Ferðaþjónustan á mikla vaxtarmöguleika inni. Ferðamálaráðherra barðist fyrir auknu fé til þessa málaflokks enda mörg brýn verkefni sem bíða. Að efla innviðina, bæta aðstöðu á fjölsóttum stöðum, auka gæði þjónustunnar, byggja upp söfn og styrkja rannsóknir svo dæmi séu nefnd.

Svo þarf að ljúka Rammaáætlun um vernd og aðra nýtingu náttúrusvæða og nota þá niðurstöðu til að ramma inn net þjóðgarða og verndaðra svæða. Ég er sannfærður um að tillaga Landverndar um Eldfjallagarð á Reykjaneshrygg væri frábært innlegg í slíka áætlun.

Ísland eitt það heitasta

Athugasemdir

[linda (IP-tala skráð) 19.1.2009 kl. 12:13]

alveg sammála

[Jóhann Grétar Kröyer Gizurarson (IP-tala skráð) 19.1.2009 kl. 12:19]

Sæll,

Reykjavík hefur aldrei verið eins ljót og núna. Sjáið Hverfisgötu, og berið saman við myndir frá árinu 1930 - 1940, og ykkur kemur til með að blöskra hvað það er búið að skemma og rífa mörg falleg hús í Reykjavík. Miðborgin var falleg á stríðsárunum, svo kom fúnkístíllin og eyðilagði borgina. Fjalakötturinn, eitt elsta uppistandandi kvikmyndahús í heimi, var rifið um 1960 gagngert til þess að reisa ferkantað hús, sem nefnd hefur verið Morgunblaðshöllinn við Ingólfstorg. Mér findist að það ætti að rífa hana og byggja Fjalaköttinn upp á nytt. Þetta hefur verið gert í Þýskalandi, þar eyðilögðust margar borgir í loftárásum bandamanna t.d. Barokkborginn Dresden. Það sem var gert var að hún var endurreist í "kommúnistastílnum". Hún var gjörsamlega dauð, en svo í kringum 1990, var ákveðið að endurreisa nokkur hus í upprunalegum stil, þetta hafði svo mikil áhrif svo ákveðið var að byggja alla gömlu miðborgina aftur upp. Núna er svo mikill ferðamannastraumur þangað að það er varla hægt að komast að, og eitt hæsta verð fyrir husnæði í Þýskalandi er einmitt þar í þessari endurreistu borg. Reykjavík þarf að læra af þessu, hér voru mörg falleg timburhus klædd með gráum panil í kringum 1960, það þótt flott. Núna þarf að rífa þennan panil af húsunum, það þarf að endurreisa borgina eins og hún var í kringum seinna stríð, og ekki útsaurga götumyndina.

Ég ráðlegg þér að kíkja á þetta viðtal með Agli Helgasyni:

Fyrsti hluti: http://www.youtube.com/watch?v=Z2bA9Fp6trQ&feature=related
Seinni hluti: http://www.youtube.com/watch?v=qgzAELhTNqI&feature=related

Kveðja,

Jóhann Grétar

[Hólmfríður Bjarnadóttir, 19.1.2009 kl. 18:18]

Ferðaþjónustan er auðlynd sem við eigum öll og Ísland er afskaplega sérstakt ferðamannaland til skoðunar. Við höfum fram að þessu verið mjög upptekin af að sýna ferðamönnum landslag, fjöll, fossa, hveri, hraun og bara nefndu það. Við höfum hinsvegar vanmetið fugla og dýralífið sem aðdráttarafl fyrir útlendinga.

Við hér í V Húnavatnssýslu erum með frægasta sellátur á Íslandi, Hindisvík á Vatnsnesi. Þar sat um miðja síðustu öld prestur að nafni Sigurður Norðland, mikill gáfumaður og þótta af grönnum sínum nokkur sérlundaður. Hann bannaði selveiðar í landi Hindisvíkur á árum síðri heimsstyrjaldar sem þótti arfavitlaust af sveitungum hans. Þetta spurðist út um heiminn hægt og rólega og það eru mörg ár síðan erlendir ferðamenn hófu að fara að Hindisvík til að skoða seli af landi.

Árið 2004 var efnt til vinnu á vegum sveitarfélagsins um uppbygginu atvinnu á svæðinu. Eitt af því sem út úr þeirri vinnu kom, var að koma af stað ferðaþjónustu kringum selinn. Árið 2005 var Selasetur Íslands stofnað og síðan opnaði það safn og fræðasetur 25. júní 2006. Árið áður stofnuðum við hjónin  fyrirtæki sem rekur bát sem fer með ferðamenn til að skoða seli af sjó. Verði er að byggja upp ferðaþjónustu á Illugastöðum sem er skammt frá Hindisvík og þar er frábært að skoða seli af landi.

Selurinn er svo yndislegt dýr, gæfur og forvitinn. Hann er afar fljótur að aðlagast umferð og lætur sér ekki bregða þó siglt sé nokkuð nærri landi. Við Selasetrið eru nú starfandi 2 líffræðingar. Meðal annars verur fylgst með áhrifum ferðaþjónustunnar á selinn sem er afar nauðsynlegt. Mér sjálfri finnst óskaplega spennandi að taka þátt í því að byggja upp nýja tegund ferðaþjónustu, selaskoðun af sjó. Að skoða landið okkar af sjó er líka afskaplega heillandi og skemmtilegt.

Mér finnst frábært að farið er að taka þessa atvinnugrein alvarlega. Það er hægt að gera svo margt margt fleira en að keyra með ferðamennina hringinn um Ísland og skammt þeim nokkra mínútur hér og nokkrar mínútur þar. Ég sé fyrir mér að ferðamenn fari á einhvern stað/svæði á landinu og skoði það vel. Það sparar orku/bensín/olíu, gerir ferðir markvissari og eftirminnilegri. Ég gæti skrifað nokkrar blaðsíður í viðbót, en ætla að stoppa hér.

[Jón Þór Helgason, 20.1.2009 kl. 00:10]

Þegar við förum sjáf til útlanda, förum við í borgarferðir og kannski gönguferðir í fjöllum eða eitthvað álíka. Mín skoðun er sú að til að nýta landið betur sem ferðamálaland þurfum við að láta atvinnuuppbyggingu eins og stóriðju og ferðamannaþjónustu vinna saman.

 Fyrir öfgamenninga sem gala sem hæðst í því friða landið þá hljómar þetta eflaust eins og að láta djöfulinn sjálfan búa í himnaríki.  Málið er að það besta sem gerst hefur fyrir ferðaþjónustu á suðurlandi var að það voru byggðar virkjanir upp með allri þjórsá. Þá voru lagðir góðir vegir langt inná hálendi.  Ferðaþjónustan nýtir þessa vegi í dag og við sem förum um landið komust bæði hraðar inná svæði sem við höfum ekki upplifað og eins líka án mikillar slysahættu.  Við að nýta landið þá kemur fólk. Við förum ekki til útlanda bara til að skoða fjöll (þeas ef við erum ekki í borgarferð) heldur við viljum sjá fólkið, upplifa hvernig það lifir og kynnast hvernig það hugsar.

Fyrir ferðaþjónustuaðila skiptir líka uppbygging á iðnaði verulegu máli. Iðnaður eins og stóriðja(sem þarf svo sem ekki að vera stór heldur bara störf sem búa til verðmæti) leiðir af sér að fólkið sem vinnur notar sér aðstöðu sem ferðamannaiðnaðurinn byggir. svo sem veitinarhús, verslanir og svo framvegis. Það skapar grundvöll fyrir þessi þjónustufyrirtæki til að starfa allt árið.

Ég keyri oft yfir Hellisheiðina. Ég er farinn að venjast því að horfa á virkjuninna sem þar er.  Hún truflar mig ekki, en svæðið þarna undir fjallinu verður aldrei það sama.  Í mynum huga skiptir það ekki öllu máli, ég keyri bara aðeins lengra uppá heiðina og þá sé ég svæði sem eru ósnert.  Það þarf ekki allt að vera ósnert náttúra. 

Annars er það draumur minn að einn dag verði menn svo framsýnir að byggja háhitavirkjun við Tindfjallajökull sem er eitt helsta háhitasvæði landsins.  Þangað þarf að leggja veg, helst upphækkaðan, því undir veginum má vera rafstrengur sem flytur rafmagnið til byggða í verksmiðju sem leysir aðra verksmiðju af útí heimi sem er drifin áfram með olíu eða Kolum. Þá losnum við gróðurhúsaáhrif sem mér finnst réttlæta þessa virkjun. 

En samhliða virkjuninni verður byggt hótel á svæðinu, og þarna væri byggt upp skíðasvæði sem væri hægt að nota 10 mánuði á ári.  Hina tvo mánuðina væri hægt að vera með miðstöð fyrir gönguferðir og náttúruskoðun þarna í kring.

Dofri ég er viss um að ef menn myndu framkvæma þetta, myndir þú koma í heimsókn þangað með fjölskylduna á skíði og í náttúruskoðun.

[Hólmfríður Bjarnadóttir, 20.1.2009 kl. 00:22]

Ég er reyndar viss um að þessir hlutir geta unnið saman, virkjum orku og ferðamennska. Það má ekki setja samasemmerki á milli virkjana og álvera.  Orkufrek fyrirtæki framtíðarinnar verða af öðrum toga, við getum valið úr ýmsum kostum nú þegar og það mun aukast. Virkjanir eru spjöll á umhverfi meðan verið er að byggja þær, alveg eins og aðrar framkvæmdir. Svo þegar búið er að ganga frá og verki lokið þá eru þær oftar en ekki hin fallegustu mannvirki og til prýði. Sóðalegur bóndabær er mun meiri umhverfisspjöll en snyrtilleg virkjun. Við þurfum einfaldlega að mæta þau ólíku sjónarmið sem þarna eru á ferðinni. Ég tel að álverin hafi í raun komið óorði á virkjunarframkvæmdir á Íslandi.

[Jón Þór Helgason, 20.1.2009 kl. 00:37]

Sæl Hólmfríður,

Ég er nú ekki sammála því að álverinn hafi komið óorði á virkjanaframkvæmdir á Íslandi. Öfgahópar í umhverisvernd aðalega hafa gert það.  í þeirra huga var Álverinn sökudólgurinn og hefði rafmagnið verið notað í framleiðslu á einhverju öðru hefði þessi hópur fundið því líka allt til foráttu. En að sjálfsögðu þarf að vera jafnvægi á nýtingu landsins. Annars er landið svo stórt að við höfum ekkert við allt þetta land að gera fyrir ferðamenn.

Síðan finnst mér leiðinlegt að ferðaþjónustuaðilar, rútufyrirtækinn þau vilja ekki greiða fyrir að nota landið.  Til hvers á að vera sýna landið þegar bara fólk úr Reykjavík mega rukka fyrir það?  ég hef oft velt fyrir mér að athuga með kaup á einum áhugaverðum stað og rukka þá sem kæmu til að skoða hann.  Það verða einhver verðmæti að vera eftir á þessum svæðum sem skoðuð er, ekki bara að selja flugmiða og hótelgistingu í Reykjavík.

En taktu eftir að Samfylkinginn, þessi græni flokkur er búinn að hafa bráðum 2 ár til að búa til "stefnumótun fyrir nýtingu á virkjunarkostum á Íslandi" En við megum ekki gera kröfur til þess að þetta fólk sem stýrir samfylkingunni taki afstöðu til einhvers sem skiptir einhverju máli.

[Arnar Pálsson, 20.1.2009 kl. 12:57]

Óspillt náttúra, samfelld víðerni, gróðurlausar auðnir, stórbrotnar fjörur og hrikalegir fjallgarðar, eru hluti af aðdráttarafli Íslands. Þótt efnahagsreikningar nútímans sjái ekki fjárhagslegt gildi í óspilltri náttúru eða auðnum Skeiðarársands, þá hafa þeir gildi til framtíðar. Hið óspillta er á undanhaldi, og verður því um leið fágætara og sérstakara. Fágætir hlutir hafa mikið verðgildi. Þess vegna ber okkur að vernda náttúru Íslands.

[Jón Þór Helgason, 20.1.2009 kl. 14:20]

Sæll Arnar, 

ég er sammála því að óspillt náttúrua sé á undanhaldi.  Það er fullt af fólki sem er að stinga niður trjám, rækta og við höfum heila stofnun sem heitir Landgræðslan sem eru skipulega að skipta sér að náttúrunni.  þeir eru að koma í veg fyrir að náttúran fari fram. Koma í veg fyrir uppblástur og fl.  Af hverju má landið ekki fjúka upp?

Svarið liggur í því huglægu mati á því hvað við teljum vera er rétt. vandamálið er að við ætlum að ráða því sjálf hvað er óspillt náttúra. Náttúran á ekki að gera það.  Ómar Ragnarsson er dæmi um svona mann, í mörg ár fór hann uppá fjöll og rak kindur útá svarta sanda og tók myndir af þeim.  kenndi síðan bændum um að allt hálendið væri að fara til fjandans.  Honum var alveg sama þó að hann stæði innan við 10 km frá Heklu sem er margsinnis búinn að leggja allt í rúst. Það átti bara að græða allt upp sem eru náttúrulega afskiptasemi við náttúruna.

Talandi um Efnahagsreikninga framtíðarinnar.  Heldur þú að það séu bara "umhverfisvendarsinnar" sem vilja halda náttúrunni óspilltri? og þetta svar þitt er dæmigert svar fyrir þann sem horfir bara á eina hlið peningsins.  Hvaða vermæti liggja í svörtum söndum.  Svarið er að það vill fólk koma og skoða sandana í framtíðinni. Efnahagsreikningur er mælieining, mælt í peningum (sem er eina mælieininginn sem við höfum til að bera hluti saman)  

Af hverju má þá ekki rukka fyrir það að skoða landið? Af hverju má ekki rukka peninga til að fá að skoða Gullfoss, Geysi, Reynisfjöru, Kerið og fleirri staði.  Þá er þetta eign þjóðarinnar, þvílíkt rugl.

Sama er með virkjanir, það á að rukka fyrir skemmdirnar sem þær búa til.  Það er líka verið að skemma landið með að leggja vegi til að leyfa fólki að koma og skoða.  Ferðamenn menga líka.

ég minni á að landið er 103 þús ferkílómetra og við búum á mjög litlum hluta af því.