Seðlabankastjóri nýtur fyllsta traust þrátt fyrir ófrægingarherferð fjölmiðla á hendur honum

Traust og vantraust í garð stjórnar Seðlabankans tekur á sig ýmsar myndir.

Í allri umræðu um stjórn peningamála, persónugerðan vanda og traust lykilaðila í stjórn efnahagsmála hvers til annars hefur auðvitað verið litið til reynslu annarra ríkja.

T.d. barst mér þetta ágæta bréf um frammistöðu Seðlabankans í Zimbabwe en hann nýtur að sjálfsögðu fyllsta traust hæstráðenda.

Seðlabankastjóri nýtur fyllsta traust þrátt fyrir ófrægingarherferð fjölmiðla á hendur honum

Mugabe var að endurskipa Dr. G. Gono seðlabankastjóra Zimbabwe næstu fimm árin, enda ber hann fullt traust til Dr. Gono. Síðasta opinbera verðbólgumæling í Simbabve er 231.150.888,87% (með tveimur aukastöfum).

Af þessu tilefni rifjast upp nokkrir punktar úr peningamálum zimbabveska seðlabankans sem komu út í apríl í fyrra, en þá mældist verðbólgan þar í landi 3.713,9% og greinilegt að ástandið olli bankastjórninni nokkrum áhyggjum. Þrátt fyrir að seðlabankastjórinn
benti á vandann tóku landsmenn tekið því fálega og he´ldu áfram að sækja í innfluttan varning og þjónustu. Seðlabankastjóri varar líka við því að sækja hagfræðikenningar og lausnir út fyrir landsteinana:

1.1 Further to my 31 January, 2007 Monetary Policy announcement, need has arisen for the Central Bank to fine-tune some aspects of our Monetary Policy management framework.
[...]
1.10 Three quarters of our problems today are of our own making as Zimbabweans because of:

Our insatiable appetite for everything external, from economic and technical advice to wine, food, cigarettes, milk and bottled imported water, among many other trinkets, which can not go on unchecked through progressive introspection.

Indeed, quite strangely, some would rather listen to external economic advisors than our very own sons and daughters with exposure and personal distinctions in these areas.

Some Zimbabweans have also elected to sell their souls in pursuit of foreign exchange, to the extent that damaging or weakening their own currency at home does not matter to them at all.

Þar höfum við það. Seinna á síðasta ári réðst þessi sami seðlabanki að rótum vandans og ákvað að auka framleiðni með því að fjárfesta í traktorum og kornskurðarvélum sem afhentar voru helstu bændum landsins, þ.e. Mugabe, fjármálaráðherranum, seðlabankastjóranum og fleiri slíkum verðlaunabændum. Samt jókst verðbólgan. Þá var
hagstofustjórinn rekinn um haustið, og enn jókst verðbólgan. Svo bönnuðu þeir verðhækkanir (óvíst hvort það var kallað frysting verðtryggingar eða hvað) og samt jókst verðbólgan, vöruskortur varð nánast alger og atvinnuleysi vel yfir 80%.

Það er samt gott að yfirvaldið ber fullt traust til seðlabankastjórans enda var Dr. Gono að birta skýrslu þann 20. nóvember þar sem hann rekur vandann til glæfrahegðunar fjárfesta á hlutabréfamarkaði og banka landsins þrátt fyrir að fjölmiðlar hafi verið í
ófrægingarherferð gegn seðlabanka landsins og honum persónulega sem seðlabankastjóra:

Hér er útdráttur:

PRESS STATEMENT ON THE RAMPANT FRAUDLENT ACTIVITIES ON THE STOCK EXCHANGE, THE INSURANCE AND PENSION FUND INDUSTRIES AND THE BANKING SECTOR by Dr. G. Gono, governor, Reserve Bank of Zimbabwe 20 November, 2008
  
Fellow Zimbabweans, this Statement comes at a time when the ugly heads of indiscipline, corruption, fraudulent activities and underhand manipulation of our money and capital markets have reached epic proportions that are threatening to wipe the face of our economy.

As a Nation, it is high time that we put a stop to these vices, as the victims are the hard working workers [...]

For a long time now, it had become fashionable to apportion blame to the Reserve Bank as the soft target.

Media campaigns have been mobilized to vilify and condemn the Reserve Bank. Others have planned smear campaigns through fliers that argued that the Reserve Bank and Governor Gono in his personal capacity is to blame for the current hardships.

Indeed, others have spent hours, days, weeks and months investing on anti-Reserve Bank programmes meant to defeat everything that the Central Bank stands for.

In the midst of these wide-ranging attacks, the Central Bank remained focused and determined to dig deep and wide in identifying the root causes of the current difficulties and the suffering of the majority of Zimbabweans.

Meðal þess sem Dr. Gono afhjúpar er:

That some players in the banking sector had relapsed into the retrogressive mode of lax controls and risk management systems, leading to their officials engaging in corrupt activities;

Og aðgerðirnar eru ákveðnar:

The Reserve Bank shall not give unsecured accommodation to any bank coming for assistance. Any bank that fails to secure its intended accommodation will be allowed to go under. As Monetary Authorities, we have repeatedly said that we no longer have the appetite for curatorships.

Vonast er eftir skjótum árangri:

As Monetary Authorities, we are confident that through the restoration of discipline and zero tolerance against fraudulent trading and corruption in our financial markets, the current hardships to the public in respect of cash shortages and rampant price increases will be normalized in the not too distant future.

http://www.rbz.co.zw/pdfs/Press_Zse.pdf

 

Hömlum aflétt og nýjar settar

Krónan með kúta?

Það er skynsamlegra að setja kúta á krónuna en að láta hana sökkva. Gjaldeyrishöft orka þó alltaf tvímælis. Hjá þessu má enn komast með því að taka upp annan gjaldmiðil en það telja ráðamenn sér ekki fært vegna pólitískrar andstöðu erlendis. Nú er bara að bíða og sjá hvað gerist.

Lög um gjaldeyrismál samþykkt

Tökum upp evru

Ég verð að viðurkenna að þetta krónufleytingarplan virkar ekki traustvekjandi. Mér líður eins og ég sé fyrir slysni lentur innan Kremlarmúranna, aðalkommisarinn sé dauður en það sé verið að reyna að púðra hann með kinnalit og útbúa á hann falska hendi svo það verði hægt að stilla honum upp á svölunum og láta hann veifa mannfjöldanum til að sanna að hann sé ekki dauður.

Við erum að leigja okkur gullfót undir krónuna. Gullfótur var hér áður undirstaða trúverðugleika gjaldmiðilsins, hver seðill var ávísun á gull. Hjá okkur er hver seðill ávísun á skuld. Er það trúverðugt? Við erum búin að útvega 5 ma bandaríkjadala lán í þeim einarða ásetningi að nota þá alls, alls ekki sama hvað krónan fellur. Menn segja nefnilega að ef við freistumst til að verja hana falli muni þessir peningar gufa upp fyrir framan nefið á okkur á nokkrum klukkustundum og þjóðin verður 5 ma dala skuldugri. Fyrir þessu eru skuggaleg dæmi í öðrum löndum. Á ég að treysta seðlabankastjóra til að verja ekki dýrgrip sinn, íslensku krónuna?

Kannski er ég óþarflega svartsýnn en gallinn er bara sá að mér líkar heldur ekki sviðsmyndin þar sem krónufleytingin gengur vel. Það er óvíst hvort aðgerðin mun þýða 50-100% gengisfellingu í fáa mánuði eða enn meiri gengisfellingu í marga mánuði. Trúlega verður niðurstaðan eitthvað þarna á milli. Það eitt er víst að ástandið á eftir að versna mikið enn áður en það fer að batna. Hvað mun gerast á meðan við bíðum eftir að gengið hækki aftur upp í þá tölu sem við getum lifað með?

Með stýrivexti í 18% getur varla nokkur lögleg starfsemi tekið lán til reksturs og þetta mun fara mjög illa, jafnvel með fyrirtæki sem skulda lítið sem ekki neitt. Um helmingur fasteigna í landinu er veðsettur fyrir meira en 60% af því verði sem var í gildi meðan allt lék í lyndi. Nú hefur fasteignaverð hrapað og í 20% verðbólgu er ljóst að hjá þessum hluta fasteignaeigenda mun verðtryggingin éta upp eignarhlutann þar sem hann er fyrir hendi en færa skuldina langt upp fyrir markaðsvirði hjá hinum. Fólk er með öðrum orðum gjaldþrota, í það minnsta tæknilega - og þetta er miðað við að planið gangi vel.

Allt bítur þetta í skottið á sér. Það þarf að fá markaðsverð á krónuna til að geta átt viðskipti við útlönd, enginn vill kaupa gjaldmiðil sem er með neikvæða vexti og verðbólgan stefnir í 20%+ af því gengið hefur fallið. Við fleytingu krónunnar mun gengið falla meira, verðbólga aukast og stýrivextir hækka enn meira. Þetta hljómar eins og lækna eigi mann af lús með því að stinga honum ofan í sjóðandi vatn. Samt er lúsameðalið til.

Við gætum tekið upp evru á einni til tveimur vikum. Við þurfum ekki formlegt leyfi til að skipta þjóðargjaldmiðlinum út fyrir evrur, svo lengi sem það væru okkar eigin evrur. Við eigum nægan forða til að skipta út þeim seðlum sem eru í umferð, hitt eru stafrænir peningar. Reiknað yrði út viðunandi raungengi krónu gagnvart evru og svo yrði öllum boðið að skipta krónunum út. Þar með væri búið að útrýma allri gengisáhættu, fyrirtæki gætu gert raunhæfar áætlanir fram í tímann og fólk gæti tekið lán í evrum og á evrukjörum því allir væru með laun í evrum. Vextir myndu lækka, verðtrygging væri aflögð.

Þeir sem gagnrýna þessa leið út úr vandanum hafa einkum bent á tvennt:

1. ESB mun taka þessu illa og við ættum á hættu óvild úr þeirri átt
2. Bankarnir hafa ekki lánveitanda til þrautavara ef til áhlaups á þá kæmi

Þetta er hvort tveggja rétt en á hinn bóginn verður að spyrja: Eru þetta ekki bæði lítilfjörlegri og viðráðanlegri vandamál en að setja þriðjung til helming heimila og fyrirtækja í landinu á hausinn?

Má ekki stilla dæminu svona upp: Við tilkynnum að Ísland ætli að hefja aðildarviðræður við ESB, því næst tryggjum við okkur bakstuðning erlendra aðila við bankana með því að breyta stórum hluta af erlendum skuldum þeirra í hlutafé. Þegar það er í höfn sendum við - í fyllstu auðmýkt - fulltrúa okkar til ESB til að segja sem er að íslenska krónan sé ónýt. Til að íslenskt efnahagslíf geti rétt sig við og þjóðin greitt skuldir sínar neyðist íslenska þjóðin til að fá óformleg afnot af alþjóðlegum gjaldmiðli. Af því við teljum okkur eiga samleið með Evrópu í framtíðinni viljum við að evran sé sá gjaldmiðill.

Síðar þann sama dag tökum við hana einfaldlega upp.

Hið fullkomna fárviðri

Þúfnapólitíkin

Það er gaman að sjá Eygló loks á þingi. Það var rangindum beitt þegar flokksklíkan hafði af henni þriðja sætið í prófkjörinu og verður eflaust áhugavert að fylgjast með störfum hennar.

Hér er ágæt frétt á visir.is sem lýsir fjandskapnum sem ríkti fyrir kosningar innan framsóknar í suðurkjördæmi fyrir kosningar 2007. Þar segir m.a.:

Þúfnapólitík réði úrslitum hjá framsóknarmönnum á Suðurlandi, að mati Eyglóar Harðardóttur. Hún laut í lægra haldi fyrir skrifstofustjóra þingflokksins sem kjörstjórn vildi stilla upp í þriðja sætið eftir að Hjálmar Árnason gaf það frá sér.

Framsóknarmenn á Suðurlandi deildu hart í gær. Sumir vildu hækka upp listann, aðrir setja nýja manneskju inn í skarðið sem Hjálmar Árnason skildi eftir í þriðja sætinu. Tillaga kjörstjórnar um nýja manneskju, Helgu Sigrúnu Harðardóttur, skrifstofustjóra þingflokksins, fékk meirihluta atkvæða. Eygló Harðardóttir sem lenti í fjórða sætinu í prófkjörinu er ekki sátt en unir niðurstöðunni. Hún fékk rúmlega 2100 atkvæði í prófkjörinu og þriðju flest atkvæði í fyrsta til þriðja sætið - en Helga Sigrún er uppalin á Suðurnesjum, og það réði úrslitum að mati Eyglóar.

Nú er spurning hvernig stemningin verður á milli kvennanna sem tókust á um þriðja sætið.

Í draumi sérhvers manns

Ekki öll egg í sömu körfuna

Nú þegar er um 80% allrar raforku í landinu bundið í samningum um að bræða ál. Nái orkufyrirtækin að kreista rúm 600 MW til viðbótar út úr ám og hverasvæðum landsins til að draumur sumra um enn stærra Helguvíkurálver nái að rætast verður yfir 90% allrar raforku á Íslandi bundin í samningum um að bræða ál.

Ef reynslan hefur kennt okkur eitthvað þá ætti það að vera að setja ekki öll egg í sömu körfuna. Áliðnaðurinn er gríðarlega orkufrekur en hann skapar mun minni verðmæti og færri störf á hvert MW en mörg önnur orkufrek en minna mengandi starfsemi. Það er þess vegna komið nóg af álverum.

Eina skynsamlega ráðstöfunin væri að hætta alveg við álver í Helguvík. Þá myndi verða til rými fyrir önnur iðjuver sem undanfarin misseri hafa hætt við að staðsetja sig hér, ekki vegna seinagangs í umhverfismati, heldur beinlínis af því það var búið að lofa allri orku til álvera.

Það er þörf á því að stjórnvöld búi til orkustefnu fyrir landið. Í henni ætti að koma fram að við stefnum að því að vera sjálfbært orkusamfélag og í slíkri stefnu ætti að vera ákvæði um að einn atvinnuvegur eigi aldrei að nota meira en helming eða jafnvel þriðjung þeirrar raforku sem er á markaði. Það myndi dreifa áhættunni.

Orkuöflun í mikilli óvissu

Just follow the money!

Það væri skrýtið ef hinn magnaði áróður orkufyrirtækjanna, verkfræðistofanna, álbræðslanna og samtaka iðnaðarins hefði engin áhrif. Þessir aðilar hafa fengið að mata fréttamenn gagnrýnislaust á hagtölum sem eru í besta falli mjög villandi.

Dæmi. Oft heyrist að útflutningur á áli sé að verða mikilvægari útflutningsgrein en fiskiðnaðurinn. Hvernig er þetta mælt? Jú yfirleitt í tonnum en stundum líka í peningum. Hvað er villandi við það? Jú, það gleymist að telja með hvað flytja þarf inn til að hægt sé að flytja út.

Eina skynsamlega leiðin til að bera saman útflutningsgreinarnar er að bera saman það sem kallað er vinnsluvirði greinanna. Hér má t.d. sjá útreikning á vinnsluvirði ferðaþjónustunnar. Þegar þessar tölur hafa verið teknar saman fyrir allar greinar í landinu er hægt að sjá hvað hver grein á mörg prósent af heildarvinnsluvirði í landsframleiðslunni. Þá kemur nokkuð áhugavert í ljós.

Tökum árið 2006 sem dæmi af því þaðan eru nýjustu tölur.

• Ferðaþjónusta                                          4,6%
• Landbúnaður, dýraveiðar og skógrækt     1,6%
• Fiskveiðar                                                 5,0%
• Vinnsla sjávarafurða                                 2,0%
• Framleiðsla málma                                    2,0%
• Fræðslustarfsemi                                      5,0%
• Heilbrigðis- og félagsþjónusta                  9,3%

Þegar er búið að telja allt til, innflutning og útflutning þá kemur með öðrum orðum í ljós að framleiðsla málma skilar 0,4% meira til þjóðarbúsins en landbúnaður, dýraveiðar og skógrækt og er á pari við fiskvinnsluna.

Til að framleiðsla málma hefði skilað jafn miklu og ferðaþjónustan náði að skila þjóðarbúinu í miklum mótbyr vegna of hás gengis árið 2006 hefðu álverin þurft að vera 8 talsins.

Ef við höfum eitthvað lært á hruni bankanna er það að það er hættulegt að láta hagsmunaaðilana segja sér hvað er manni fyrir bestu. Þá gildir einu hvort það eru bankar eða álver sem leggja tölurnar á borðið. Nú eða samtök iðnaðarins sem hafa náð að safna sér um 2000 milljónum í sjóð af iðnaðarmálagjaldi sem mestmegnis kemur inn í gegnum álverin.

Maður á að reikna sjálfur. Just follow the money!

 

Meirihluti telur álver hafa jákvæð áhrif á efnahagslífið

Að "kveikja í kofanum" trikkið

Það sem stjórnarandstaðan er að gera núna er gamalt þjóðlegt ráð til að ná fólki út úr virkinu - að kveikja í. Þetta er vafasöm aðgerð fyrir þjóðarhag því hún getur bara skilað þremur mögulegum niðurstöðum

1. að svæla fólk út - ólíklegt
2. að brenna fólk inni - mögulegt
3. að það mistekst að kveikja í - lang sennilegast

Það getur hins vegar vel verið að þetta sé mjög snjöll ráðagerð fyrir stjórnarandstöðuna sem er slétt sama hver niðurstaðan verður ofan á. Alla vega eldspýtustokksins virði að reyna?

Margir í Samfylkingunni, þ.m.t. tveir ráðherrar, vilja kosningar á næsta ári. Þá verði búið að koma málum í þann farveg að tími gefist til að fara yfir hvað hefur gerst, draga allt út í dagsljósið, fara yfir hvað og hver brást, endurnýja umboð frambjóðenda og síðast en ekki síst - að taka pólitíska umræðu um það hvernig við byggjum upp að nýju.

Hefði stjórnarandstaðan viljað ná raunverulegum árangri hefði hún ekki látið tillöguna ganga út á að rjúka í kosningar strax um áramótin heldur í vor. Hún hefði með því viðurkennt að áður en við getum tekið okkur mánuð í kosningabaráttu þarf að vera búið að koma heimilunum og fyrirtækjunum í landinu í skjól. Hún hefði líka lagt til að um leið og kosið yrði til þings yrði kosið um það hvort fara á í aðildarviðræður við ESB.

Tímann fram að vori hefði svo stjórnarandstaðan notað til að útkljá sjálf deilumál innan sinna flokka t.d. um ESB og gjaldmiðilinn, stilla á ný upp á lista flokkanna (eða ætlar hún að hafa óbreitt lið?) og síðast en ekki síst - að koma með uppbyggilegar tillögur um hvað væri hægt að gera til að styðja við fjölskyldur og fyrirtæki í landinu líkt og minnihlutinn í borgarstjórn hefur veri að gera. Það hefði getað reynst erfitt fyrir margan stjórnarþingmanninn að neita slíkri tillögu og það hlýtur stjórnarandstaðan að vita.

Það bendir því margt til þess að íkveikjutilraunin sé ekki gerð í þeim göfuga tilgangi að leyfa fólki að kjósa heldur fyrst og fremst til að svæla fólk út eða brenna það inni pólitískt séð. Dálítið eins og Vg hafi samið tillöguna - velja alltaf stríð og píslarvætti fram yfir samninga og árangur.

Vantrauststillaga komin fram

Segjum bara eins og er

Auðvitað er fráleitt að vera með aflóga stjórnmálamann í embætti seðlabankastjóra. En þegar stjórnmálamaðurinn er þar að auki gamall harðstjóri úr mesta valdaflokki síðustu áratuga, bullandi virkur í valdafíkn, er ekki á góðu von. Það höfum við séð svart á hvítu, bæði í frægu Kastljósviðtali og nú í "ekki benda á mig" ræðunni frá í þessari viku.

Það sem hins vegar er jafn hættulegt og stjarnfræðilegt vanhæfi seðlabankastjóra er sú staðreynd að sá flokkur sem hann veitti forystu um langt skeið er nú ein rjúkandi rúst vegna bullandi meðvirkni. Það er ógn við þjóðarhag þegar sá flokkur sem leiðir ríkisstjórn landsins er svo samansúrraður af kvíða, reiði og innbyrðis átökum að hann stendur sem lamaður á meðan hvert áfallið rekur annað.

Það vita allir, þótt margir þegi, hvernig stjórnarhætti fyrrum formaður Sjálfstæðisflokksins og núverandi seðlabankastjóri stundaði (stundar?) í sinni pólitík. Þeir sem ekki klappa eru óvinir, ótti og umbun voru (eru?) helstu stjórntækin. Þetta kann að hafa þótt boðleg stjórnunartaktík fyrir 25 árum en í dag er svona framkoma við fólk kallað ofbeldi - enda er hún ekkert annað.

Hvort heldur um er að ræða fjölskyldur, fyrirtæki eða stjórnmálaflokka gildir það sama. Þegar hópi fólks hefur verið stjórnað með þessari gerð ofbeldis um langan tíma hefur það haft mótandi áhrif á alla. Þeir sem ekki geta sætt sig við ofbeldið forherðast eða fara en hinir eru miklu fleiri sem reyna að finna sér eitthvert hlutverk í hirðinni og þóknast foringjanum.

Það tekur tíma fyrir fjölskyldur og einstaklinga að vinna sig út úr svona ástandi jafnvel þótt ofbeldismaðurinn sé fjarlægður en þegar hann vomir yfir öllu, er sífellt að droppa við á álagstímum og skipta sér af getur fjölskyldan orðið óstarfhæf. Lömuð af ótta, reiði og kvíða og nær ekki samstöðu um að henda ofbeldismanninum á dyr.

Þetta gera sér allir landsmenn, a.m.k. utan umræddrar fjölskyldu, ljóst. Þess vegna skulum við ekkert fara í kringum hlutina með einhverju tali um nauðsyn þess að sameina Seðlabanka og FME sem allir vita að er ekki aðalmálið. Segjum bara eins og er; á því er brýn nauðsyn að taka fyrrverandi formann Sjálfstæðisflokksins nú þegar úr embætti Seðlabankastjóra áður en hann veldur þjóðinni enn meiri skaða.

Sé flokkur hans svo þjakaður af meðvirkni að hann getur ekki framkvæmt þessa einföldu aðgerð til varnar þjóðarhag á flokkurinn að segja sig frá stjórn ríkisins. Geri hann það ekki verða samferðamenn hans að hugsa sig alvarlega um hvort þeir ætla lengra með bílstjóra sem svona er ástatt fyrir.

Varnarræður fyrir neðan virðingu Seðlabankans

Króna eða Evra

Þó það sé vissulega ánægjulegt að nú hafi fengist lánsloforð hjá IMF og vinaþjóðum er ekki laust við að maður kvíði framhaldinu. Ekki bara ef það verður farið út í að verja "óraunhæft gengi krónunnar" heldur líka ef nota á lánaða peninga til að draga úr sveiflum.

Reynsla annarra þjóða sýnir að við slíkar aðstæður geta tugir og jafnvel hundruð milljarða fuðrað upp á stuttum tíma. Hafa fyrri tilraunir þó hvorki verið gerðar í miðri alþjóðlegri fjármálakreppu eða skartað pólitískum sýkópata í hlutverki embættismanns í lykilstöðu. 

Ýmsir sérfræðingar hafa bent á þann möguleika að taka upp evru. Við þá leið eru bæði kostir og gallar, rétt eins og IMF leiðina - flotsetningu krónunnar. Gallarnir eru flestir pólitískir s.s. óánægja ESB með afnot af gjaldmiðlinum án þess að vera í myntsamstarfinu.

Hin "rétta" leið í evruna mun taka mörg ár. Líklega áratug í krónubasli. Það væri til mikils að vinna fyrir íslensk heimili og íslenskt atvinnulíf ef það væri hægt að ryðja úr vegi hinum pólitísku hindrunum og komast í skjól alvöru gjaldmiðils nú þegar.

Mikil óvissa um Ísland

Bræður í trúnni

Kjartan Gunnarsson, sem fyrir nokkrum vikum grét á lokuðum fundi í Valhöll yfir að vera kallaður óreiðumaður af ónefndum manni, barmar sér núna yfir því að hafa ekki hlustað á Davíð. Frá þessu segir í Fréttablaðinu í dag.

Bróðir hans í trúnni, Steingrímur J Sigfússon, segir í sama blaði: "Það hefur verið einblínt um of á Seðlabankann þegar hin raunverulega ábyrgð liggur hjá Fjármálaeftirlitinu og viðskiptaráðherra...Þetta var málefnalegt hjá Davíð og rétt að greina það."

Um blindan átrúnað margra sjálfstæðismanna á Davíð þarf ekki að fjölyrða. Hitt hefur vakið athygli að þegar formaður Vg hefur ítrekað verið spurður af fjölmiðlum um stöðu og ábyrgð seðlabankastjóra frá því hrunið hófst hefur hann aldrei hallað orðinu á vin sinn.

Þetta eru gagnlegar upplýsingar fyrir þá sem hafa gaman af að spá í spilin.